Սթիվ Ջոբզի կողմից 2001 թվականին iPod-ը ներկայացնելը մարդիկ համարում են մեծագույն փոփոխություններից մեկը տեխնոլոգիաներում, և իրականում էլ դա այդպես է:
Բայց այնպես չէ, թե մինչև 2001-ը ոչ ոք չէր մտածել երաժշտությունը ամենուրեք իր հետ տանելու միջոցի մասին: Sony-ն առաջինն էր մտածել և դեռ 1979 թվականին ստեղծել իր Walkman-ը: Ուրեմն այդ ինչպե՞ս եղավ, որ երաժշտությունն իրենց հետ ամենուրեք ունենալու հնարավորության ստեղծումից տասնամյակներ անց, Apple-ը նորարարության հնարավորություն տեսավ:
Չափսերը կարևոր էին՝ Walkman-ը խոշոր էր, և Sony-ն ու այլ ընկերություններ սկսեցին հետաքրքրվել թվային աուդիո տեխնոլոգիաներով և արտադրել փոքրիկ փլեյերներ: Պրոբլեմը նրանում էր, որ նրանք չկարողացան գտնել ձայներիզները CD-ներից ՙՙքերելու՚՚ և սարքի մեջ գրանցելու հնարավորություն: Համենայն դեպս, ոչ մի նման լուծում շուկային չառաջարկվեց այդ պահին:
Հենց այստեղ էլ Apple-ը հնարավորություն տեսավ ու արձագանքեց դրան: Նրանք մի փոքրիկ սարքում տեղավորեցին շատ ինտուիտիվ ինտերֆեյս և վուալա՛: Առանց որևէ խոշոր նորարարության, Apple-ը հանրությանը ներկայացրեց հազարամյակի ամենատպավորիչ ապրանքը: Սթիվ Ջոբզն էլ այն վաճառքի հանեց իր հայտնի ՙՙ1000 երգ ձեր գրպանում՚՚ ուղերձով, որը դասական դարձավ: Շատ շուտով ցանկացած նմանատիպ սարք սկսեցին կոչել ՙՙiPod՚՚, անկախ նրանից, թե ով էր արտադրել:
Եվ իհարկե, չենք կարող խոսել Apple-ի առաջխաղացման մասին, առանց նշելու iPhone-ի մասին՝ հաճախորդների ճաշակներն ու հետաքրքրությունները հաշվի առնելու թերևս լավագույն օրինակի մասին:
Բջջային հեռախոսները շատ պահանջված էին, տեղափոխելի երաժշտական սարքերը նույնպես, սակայն մինչև 2007-ը դեռ ոչ ոք չէր մտածել դրանք մի սարքում միավորելու մասին: Արդյո՞ք այսպիսի սարք ստեղծելու միտքն իրեն-իրեն ծագեց: Իհարկե ո՛չ:
Apple-ը միտումներին շատ ուշադիր էր հետևում: Եվ աշխատում էր միավորել ստեղծագործ միտքը հաճախորդի հետաքրքրությունների հետ, ինչն էլ ապահովում էր իրենց գրեթե հեղափոխական առաջընթացը, որի համար ժամանակը հասունացել էր:
Իսկ այժմ տեխնոլոգիական մրցակցության ամենատպավորիչ դեպքերից մեկի մասին՝ Apple-ն ընդդեմ Blackberry-ի:
2010 թվականին, Apple-ը ստեղծեց իր հաջորդ արտադրանքը՝ iPad-ը: Ահա այդտեղ էլ տեղի ունեցավ տեխնոլոգիական շուկայական մրցակցության մի հետաքրքիր միջադեպ: Որքան էլ Apple-ը խելացի լուծումներ առաջարկեր, իր մրցակիցները երբեք էլ խնդիր չէին ունենում կրկնել նրա նվաճումները: Այդ պահին ամենահայտնի մրցակիցը կանադական Blackberry-ին էր:
Blackberry-ի երկրպագուները իսկական ֆանատներ էին, որոնք ավելի շուտ կկորցնեին իրենց մի աչքը, քան կհրաժարվեին սարքի ֆիզիկական կոճակների առկայությունից: Նույնիսկ ԱՄՆ պրեզիդենտը այդ սարքի ֆանատն էր: Թվում էր, թե ընկերությունը երբեք չի հանձնի իր դիրքերը: Եթե դուք Blackberry-ի ֆանատն էիք, ձեզ ոչ մի Apple էլ հետաքրքիր չէր: Նույնիսկ երբ iPhone-ի դարաշրջանն արդեն սկսվել էր:
Blackberry-ն ամուր պահում էր շուկայի 20 տոկոսը և 2010 թվականին ունեցավ իր ամենաբարձր եկամուտը՝ 19.9 միլիարդ դոլար:
Հետո ընկերությունն ստեղծեց PlayBook-ը, որը իր պատասխանն էր iPad-ին: Եվ այստեղ էր, որ այն թույլ տվեց իր մեծագույն սխալը. այդ սարքում պակասում էր մի շատ կարևոր գործառույթ՝ էլփոստի հնարավորությունը: Դա նույնն էր, թե ընկերությունն իր հաճախորդներին ասեր. ՙՙդե դուք արդեն էլփոստի հնարավորություն ունեք ձեր համակարգչում, դուք ձեր հեռախոսում արդեն ունեք օրացույց, էլ ձեր ինչի՞ն է պետք սարք, որում ամեն ինչ միավորված կլինի՚՚: 2010-ի հոկտեմբերին ներկայացրած PlayBook-ը չուներ ո՛չ էլփոստ, ոչ էլ օրացույց:
Սա իրենք բացատրում էին անվտագության նկատառումներով: Ստացվում էր, որ մարդկանց առաջարկվում էր 500-700 դոլար արժողությամբ մոնիտոր, որը ոչ մի այլ հնարավորություն չէր տալիս:
Մեծ խորաթափանցություն չի պահանջվում, հասկանալու համար, որ սա հիմար գաղափար էր: 2016-ին Blackberry-ի եկամուտը 2 միլիարդ էր, 17.9 միլիարդով պակաս, քան իրենց պիկի պահին: Դրան հակառակ, Apple-ի եկամուտը 208 միլիարդ էր այդ նույն տարում:
Դժվար չէ տեսնել, թե Apple-ն ինչը ճիշտ արեց, իսկ Blackberry-ն սխալ: Սթիվ Ջոբզի օրոք, Apple-ն իսկապես հոգ էր տանում հաճախորդի կարիքների մասին: Նրանք ուշադիր էին, թե որ բնութագրերն են ստիպում հաճախորդին գնել իրենց ապրանքը: Նրանք փնտրում էին լուծումներ հաճախորդների պրոբլեմներին: Եվ նրանք երբեք չէին մոռանում, որ հաճախորդները գնում են այն, ինչ սիրում են, եթե իհարկե ընկերությունն այնքան խելք ունի, որ իրենց դա առաջարկի:
Blackberry-ն նորարական ընկերություն էր և հաջող մրցակցում էր շուկայում, մինչև որ կորցրեց հաճախորդի նկատմամբ ուշադրությունը: PlayBook-ը ոչ մի խնդիր չէր լուծում և ոչ մի կարիք չէր բավարարում: Մրցակցության տենդով տարված, նրանք շուկա մտցրեցին միջինից ցածր ապրանք:
Ընկերությունները տարօրինակ կերպով հաճախ են նման սխալներ թույլ տալիս, ինչը տանում է խոշոր ձախողման: Դրանից խուսափելու համար, հարկավոր է առաջին հերթին մտքում ունենալ, թե հաճախորդն ինչ է սիրում: Եվ հարկավոր է առաջ նայել՝ կանխատեսել, թե հաճախորդն ինչ կարիքներ ունի: Հարկավոր է ժամանակ հատկացնել և ՄՏԱԾԵԼ, նույնիսկ եթե դրանով հետաձգվում է նոր արտադրանք շուկա մտցնելը: Նոր բանի մասին տեղը տեղին մտածելը երբեք ձեզ այնքան չի ուշացնի, որքան սխալներն ու ձախողումները:
Իսկ մեր հաջորդ հոդվածում կներկայացնենք մի բանի մասին, որն արդեն իսկական երևույթ է՝ Apple-ի սպասարկման կենտրոնների մասին:
